Kokoschips: Een kokosnoot of klapper is eigenlijk geen noot maar een steenvrucht van de kokospalm, waarvan het mesocarp (het vruchtvlees) niet vlezig maar vezelig is. Daarbinnen zit het harde endocarp, dat het zaad omgeeft met drie duidelijk zichtbare kiemopeningen. Bij de kieming komt de kiem door een van deze openingen naar buiten. De drie kiemopeningen zijn de overblijfselen van de in aanleg uit drie vruchtbladen bestaande vrucht. Het zaad van de kokospalm is eenzaadlobbig en heeft dus uit één kiemlob die het transport van het reservevoedsel naar de kiemende plant verzorgt. Het reservevoedsel in het zaad bestaat uit kiemwit, dit heeft een witte kleur en een vette vezelige structuur. Dit is de kokos die onder andere gedroogd als kokosmeel in de handel komt. Verder is er het vloeibaar kiemwit, kokoswater, kokosmelk of klapperwater genoemd, een half troebele vloeistof. Bij een volledig rijpe vrucht bestaat al het kiemwit uit vezelig kiemwit. De vrucht bevindt zich in een groene bolster. Deze wordt na de oogst verwijderd, waarna de harige, houten noot verschijnt die in de winkels ligt. Het vruchtvlees wordt gedroogd tot kopra of gebruikt in allerlei gerechten en lekkernijen. Het kokoswater wordt in Azië veel gedronken omdat het een veilige en verfrissende drank is. Uitgeholde kokosnoten golden in de 16e- 18e eeuw als geliefde en veel verzamelde curiositeiten, en er zijn ook vaak drinkbekers (vaak voorzien van een zilveren deksel) van gemaakt. Onder anderen het Rijksmuseum Amsterdam bezit zo'n kokosnootbeker. Ook zijn uitgeholde noten als klankkast in gebruik geweest voor allerlei muziekinstrumenten.
Paardenbloemkruid: De paardenbloem (Taraxacum officinale) is een soort uit de composietenfamilie (Asteraceae). In deze familie zijn bloemen sterk gereduceerd en klein en staan ze dicht bij elkaar in een bloemhoofdje. In april kunnen ze hele weilanden geel kleuren. Dat neemt niet weg dat bepaalde microsoorten en secties zeldzaam kunnen zijn. De paardenbloem komt van oorsprong voor in Afrika, Azië en Europa en is door toedoen van de mens over veel andere plaatsen verspreid. Paardenbloemen zijn eetbaar. De jonge bladeren zijn minder bitter dan de volwassen bladeren. Deze jonge blaadjes worden verkocht als molsla. De kweek van de echte molsla is veel arbeidsintensiever. Dit gebeurt door de in het voorjaar uit de overwinterde wortelen of uit ondergespitte planten uitgroeiende jonge bladscheutjes bedekt te houden zodat geen, of weinig, bladgroen ontstaat. Vroeger werd in molshopen naar deze 'gebleekte' paardenbloembladeren gezocht, vandaar de naam molsla. Door veredeling is een verbeterde, bladrijke molsla verkregen. Molsla wordt op diverse markten in Europa als malse voorjaarsgroente aangeboden. In Nederland en België is het niet ruim verkrijgbaar. De paardenbloem heeft een gunstige uitwerking op de spijsverteringsorganen, alsook op de lever en de nieren. Deze is bloedzuiverend, eetlustopwekkend, urine-afdrijvend en laxerend en bevat veel vitamine C, alsook vitamines als A, B2 en D. Paardenbloemen bevatten tevens sporenelementen van de mineralen koper, calcium, ijzer, kalium, silicium, zwavel, mangaan en magnesium. De wortel in gedroogde vorm wordt wel tegen nier- en galkwalen gebruikt. Afkooksel van de wortels, verse worteltinctuur of vers geperst wortelsap van de paardenbloem wordt gebruikt voor de behandeling van artritis. De wortels en bladeren hebben door de aanwezige bitterstoffen een eetlustopwekkende werking. De melk van de plant kan door rechtstreeks erop aanbrengen gebruikt worden tegen puistjes zoals acne. Het sap van de bloem zou helpen tegen wratten. Van de bloemen kan een honingachtige siroop worden gekookt. Ook kan er jam mee worden gemaakt. In Engeland bestaat een traditionele frisdrank (paardenbloem en kliswortel) waaraan deze siroop is toegevoegd. Koeien, schapen en geiten gebruiken de paardenbloem als medicijn. De mogelijke ondersteuning van de leverfunctie van melkvee is voor de melkveehouderij dan ook een belangrijk aspect van de paardenbloem. Cavia's en konijnen kan men goed voeren met versgeplukte bladeren van de paardenbloem. Een beroemde kruidengeneeskundige uit de Middeleeuwen verkondigde zelfs dat een blaadje paardenbloem, weegbree en duizendblad in het voorjaar de dokter buiten de deur zou houden, de rest van het jaar. Van de meeste kruiden mogen we vanuit de wetgeving niet meer vertellen wat hun heilzame werking is maar van paardenbloem mogen we gelukkig nog steeds iets zeggen: dat het de 'interne reiniging bevordert'. Het is van oudsher bekend om zijn reinigende werking op lever, nieren en blaas. Daarom werd het in het voorjaar aanbevolen voor de voorjaarsreiniging.
Paardenbloemwortel: De paardenbloem (Taraxacum officinale) is een soort uit de composietenfamilie (Asteraceae). In deze familie zijn bloemen sterk gereduceerd en klein en staan ze dicht bij elkaar in een bloemhoofdje. In april kunnen ze hele weilanden geel kleuren. Dat neemt niet weg dat bepaalde microsoorten en secties zeldzaam kunnen zijn. De paardenbloem komt van oorsprong voor in Afrika, Azië en Europa en is door toedoen van de mens over veel andere plaatsen verspreid. Paardenbloemen zijn eetbaar. De jonge bladeren zijn minder bitter dan de volwassen bladeren. Deze jonge blaadjes worden verkocht als molsla. De kweek van de echte molsla is veel arbeidsintensiever. Dit gebeurt door de in het voorjaar uit de overwinterde wortelen of uit ondergespitte planten uitgroeiende jonge bladscheutjes bedekt te houden zodat geen, of weinig, bladgroen ontstaat. Vroeger werd in molshopen naar deze 'gebleekte' paardenbloembladeren gezocht, vandaar de naam molsla. Door veredeling is een verbeterde, bladrijke molsla verkregen. Molsla wordt op diverse markten in Europa als malse voorjaarsgroente aangeboden. In Nederland en België is het niet ruim verkrijgbaar. De paardenbloem heeft een gunstige uitwerking op de spijsverteringsorganen, alsook op de lever en de nieren. Deze is bloedzuiverend, eetlustopwekkend, urine-afdrijvend en laxerend en bevat veel vitamine C, alsook vitamines als A, B2 en D. Paardenbloemen bevatten tevens sporenelementen van de mineralen koper, calcium, ijzer, kalium, silicium, zwavel, mangaan en magnesium. De wortel in gedroogde vorm wordt wel tegen nier- en galkwalen gebruikt. Afkooksel van de wortels, verse worteltinctuur of vers geperst wortelsap van de paardenbloem wordt gebruikt voor de behandeling van artritis. De wortels en bladeren hebben door de aanwezige bitterstoffen een eetlustopwekkende werking. De melk van de plant kan door rechtstreeks erop aanbrengen gebruikt worden tegen puistjes zoals acne. Het sap van de bloem zou helpen tegen wratten. Van de bloemen kan een honingachtige siroop worden gekookt. Ook kan er jam mee worden gemaakt. In Engeland bestaat een traditionele frisdrank (paardenbloem en kliswortel) waaraan deze siroop is toegevoegd. Koeien, schapen en geiten gebruiken de paardenbloem als medicijn. De mogelijke ondersteuning van de leverfunctie van melkvee is voor de melkveehouderij dan ook een belangrijk aspect van de paardenbloem. Cavia's en konijnen kan men goed voeren met versgeplukte bladeren van de paardenbloem. Een beroemde kruidengeneeskundige uit de Middeleeuwen verkondigde zelfs dat een blaadje paardenbloem, weegbree en duizendblad in het voorjaar de dokter buiten de deur zou houden, de rest van het jaar. Van de meeste kruiden mogen we vanuit de wetgeving niet meer vertellen wat hun heilzame werking is maar van paardenbloem mogen we gelukkig nog steeds iets zeggen: dat het de 'interne reiniging bevordert'. Het is van oudsher bekend om zijn reinigende werking op lever, nieren en blaas. Daarom werd het in het voorjaar aanbevolen voor de voorjaarsreiniging.
Peterselie: Peterselie (Petroselinum crispum) is een tweejarige, winterharde, kruidachtige plant uit de schermbloemenfamilie (Apiaceae). De bovengrondse delen van peterselie worden veel gebruikt in de Europese keuken, maar evenzeer in de Amerikaanse keuken en in het Midden-Oosten. Het kruid is fris van smaak. Er zijn drie soorten die het meeste worden gebruikt. Krulpeterselie (P. crispum var. crispum) met de bekende gekroesde bladen wordt in hoofdzaak gebruikt als garnering. Bladpeterselie of platte peterselie (P. crispum var. neapolitanum) heeft gladde bladeren en heeft door een hoger watergehalte en een hoger gehalte aan etherische oliën (in hoofdzaak apiol) een fijnere smaak dan krulpeterselie. Van wortelpeterselie (P. crispum var. tuberosum) wordt de penwortel gegeten. Deze wortels zijn zo'n 15 cm lang en zijn door veredeling vlezig en goed eetbaar geworden. Van krulpeterselie en bladpeterselie is de wortel niet eetbaar. Wortelpeterselie komt in het wild nog voor rondom bergbeekjes in mediterrane berggebieden. In Nederland en België is de plant nauwelijks bekend. Bladeren en wortel kunnen worden gedroogd, waarna deze lang bewaard kunnen worden. Bladeren kunnen ook worden ingevroren. Van wortelpeterselie dient de wortel eerst te worden geblancheerd alvorens deze wordt ingevroren. Bij de oude Grieken was peterselie het symbool van de vreugde. De combinatie van peterselie en marjolein werd daar als middel tegen een kater gebruikt. Door de Romeinen werd het gebruik van het kruid verspreid over West-Europa. In de Middeleeuwen werd peterselie gebruikt als groente en werd onder meer verbouwd in de keizerlijke tuinen van Karel de Grote. Peterselie (in veel gevallen de bladen) dient pas aan spijzen toegevoegd te worden vlak voor het serveren (dus niet meegekookt te worden) omdat het anders te veel van zijn smaak en frisheid verliest. Dit kan in combinatie met bieslook. Ook wordt het vaak samen met knoflook aan roomboter toegevoegd om kruidenboter te vormen. Bladpeterselie kan ook in salades gebruikt worden. Gemalen peterseliezaadjes worden ook als specerij gebruikt. De wortel van wortelpeterselie kan rauw worden gegeten. Geraspte wortel kan worden toegevoegd aan salades. Peterselie is een klassiek bestanddeel van een bouquet garni. Kruidenthee van peterselie kan worden gebruikt als diureticum. Het verhoogt de afscheiding van urine door het afremmen van de Natrium-kaliumpomp in de nieren. Hierdoor wordt de afscheiding van water en natrium versterkt en tezelfdertijd de absorptie van kalium verhoogd. Cherokee Indianen gebruiken het als tonic ter versteviging van de urineblaas. Chinese en Duitse herboristen raden deze thee aan tegen hoge bloeddruk en het wordt gebruikt als menstruatieopwekkend middel. De medicinaal actieve stoffen bevinden zich in alle delen van de plant, maar zijn het sterkst geconcentreerd in de etherische olie van de zaden. De belangrijkste stoffen in de etherische olie van peterselie zijn apiol en myristicine. Myristicine is vooral bekend als het psychoactieve bestanddeel van nootmuskaat. In onderzoek bij muizen is een mild sederende werking gevonden van peterselie, wat mogelijk aan de aanwezigheid van myristicine toe te schrijven is. Verse peterselie bevat relatief veel mineralen (met name ijzer en silicium), evenals B-vitaminen en caroteen. Het vitamine C gehalte is uitzonderlijk hoog (80–300 mg per 100 gram). Door peterselie te kweken in de buurt van rozen, kan de geur van de rozen worden versterkt en de gezondheid worden verbeterd. Een aftreksel kan worden gebruikt als haarversteviger. Ook kan het worden toegevoegd aan een lotion voor een droge huid of om sproeten te verminderen. Het kauwen op de rauwe bladen verfrist de adem en wordt ingezet om de geur van knoflook uit de mond te verminderen. De etherische olie van peterselie wordt soms verwerkt in parfums voor mannen.
Pepermuntblad: Pepermunt (Mentha ×piperita) is een plant uit de lipbloemenfamilie (Lamiaceae). De olie van deze plant wordt gebruikt voor het maken van pepermuntsnoep. Pepermunt is ontstaan uit een kruising van watermunt (Mentha aquatica) met aarmunt (Mentha spicata). De plant is in de zeventiende eeuw in Engeland gevonden in een veld met muntplanten. Het zaad van de plant bevat weinig kiemkracht. Voor vermeerdering worden daarom vaak stukjes van de wortelstokken gebruikt. De plant wordt verbouwd in Engeland, Frankrijk, China, Japan en in Noord- en Zuid-Amerika. De plant is ongeveer 0,5–1 m hoog en heeft een zachtgroene kleur. Als het tijd is voor de oogst worden de planten afgesneden. Daarna blijven de afgesneden stengels nog een tijdje op het land liggen om te drogen. De bladeren van deze plant hebben van zichzelf een kamferachtige smaak, maar na kruidenextractie ontstaat de typische pepermuntsmaak. Uit de bladeren wordt pepermuntolie gewonnen, maar ze worden ook in thee gebruikt. Als de planten droog zijn worden ze in pakken naar de fabriek gebracht. Daar wordt uit de planten pepermuntolie gewonnen, het belangrijkste onderdeel van pepermunt. Pepermunt is een zich snel verbreidende, meerjarige, winterharde plant. Pepermunt bloeit van juli tot en met september met kleine violette bloempjes. De bladeren zijn mintgroen en staan kruisgewijs tegenover elkaar op de stengel. De bladeren zijn langwerpig, eirond en gezaagd en hebben een opvallende mentholgeur. Pepermunt staat bekend om zijn kalmerende werking en helpt de spieren te ontspannen. Ook helpt het bij ontstoken spierweefsel en gaat het kramp tegen. Problemen met de ingewanden? Dit kruid wordt ook al eeuwenlang gebruikt als een verzachtend middel daartegen. Naast al deze lichamelijke voordelen, helpt het ook om slaperigheid op te wekken.
